'Oh. Daar is Bianca. Is het al weer zover? We wisten niet dat je kwam'.
Ik zweer t je. Elke keer hetzelfde liedje. Altijd bij deze ene klant.
Dan zakt mij de moed ook wel eens in de schoenen hoor. En dan is er waarschijnlijk ook geen coach-vraag. En dan komt de Selffulfilling Prohecy om de hoek kijken. 'Ze hebben vast geen coachvraag'. Inderdaad, ze hebben geen coachvraag. Hoe wist ik het.!!
Daar heb je dan 50 kilometer voor in de auto gezeten. En natuurlijk ook altijd in de file. Je mag het eerlijk weten. Dan baal ik ook. Net als de pedagogisch professionals op dat moment. Waarschijnlijk. Maar dat vul ik in. Daar ben ik mij bewust van hoor
Maar ik denk wel: waar doe ik dit voor. Waarom ben ik hier eigenlijk. Ik heb het loeidruk, kan elke dag wel langs 10 verschillende klanten, maar toch blijf ik deze klant, die 50 km verderop zit, bezoeken. En ik moet ook weer 50 km terug. Ruim een halve dag kwijt.
'Er is niet doorgegeven dat je kwam'... En in 1 adem erachteraan: '...en we hebben het druk en geen coachvraag..' Met andere woorden: 'Wanneer s........ je weer op'? (vul ik in....jaja, ik weet 't )Terwijl ik elk jaar een prachtig zelf ontworpen coach-overzicht stuur, met de data en tijden waarop ik aanwezig ben.
Ik neem mijn werk als coach enorm serieus. En ook als ik niet voor deze klant werk, ben ik altijd bereikbaar en beschikbaar. Ik zal het never nooit af laten weten. Als ik ergens voor ga, ga ik er ook echt voor. En dat is dan ook precies de reden dat ik toch maar weer geen afscheid neem van deze klant. Ook daar ben ik mij bewust van hoor
Genoeg over mij. Het enige dat ik nog wil zeggen, en ik zeg het even snel...dit is echt zo sneu. Voor hen. Voor mezelf.
Herken jij dit ook?
Je komt op de groep en het is niet doorgegeven, niet aangekomen, te druk, geen coachvraag, collega ziek, werkdruk is al hoog, etc, etc?
Het is eigenlijk raar. Want er is altijd een wel moment om te coachen. Bij pedagogisch professionals werkt een eigen coachvraag het allerbeste. Maar als je er niet mee bezig bent, maakt dat de coachvraag lastig, ingewikkeld en totaal niet relevant. Als je de voordelen er zelf niet van ziet....
Ik zie zelf altijd duizend en 1 dingen gebeuren waarvan de vragen mijn hersenen laten duizelen en kraken. En als je een goede coach bent, dan heb je eigenlijk nooit een moment rust in je hoofd. Dat betekent niet dat je zelf keihard moet werken. Nee. Zeker niet doen. Maar de vragen in je hoofd die wil je beantwoordt hebben. Je bent nieuwsgierig. Je wilt weten hoe het zit. En zo stel je altijd de juiste vragen en zet je de pedagogisch professional in zijn of haar kracht. En zo weet de pedagogisch professional ook hoe het zit.
En hij/zij kan daar allerlei voordelen uithalen. Voor zichzelf, voor het kind, voor de groep, voor de collega's, voor de organisatie!
Maar als de fut of de zin er niet is. Moet je dan coachen om het coachen? Of moet je dan een keuze maken die je liever niet wilt maken.
Eerst maar (weer) eens in gesprek!
