Beleid.
Het woord alleen al. Ik hoor de pedagogisch professionals regelmatig zuchten als er weer een nieuw stuk beleid onder hun neus wordt geduwd. 'Niet weer zo'n stuk om door te nemen. Dat kan ik toch allemaal niet onthouden!!"
Ja. Ik snap het ook wel. Pedagogisch professionals doen hun werk vanuit hun hart en niet vanaf een stuk papier.
En toch is het nodig.
Want hoe krijgen we anders de neuzen dezelfde kant op? Hoe wordt het dan duidelijk voor ouders wat de werkwijze is? Doet iedere pedagogisch professionals dan maar 'iets'? En hoe is het voor de kinderen als er geen eenduidige aanpak is?
Waar het om gaat is dat je niet zonder duidelijke afspraken kunt. Afspraken die met elkaar zijn gemaakt. Precies. Die met elkaar zijn gemaakt. En vaak is dat dus niet zo. Beleid wordt van bovenaf geschreven en de pedagogisch professionals mogen het uitvoeren zoals het er staat. En daar zit 'm het pijnpunt.
'Ja, jongens, meisjes, juffies, collega's etc, sorry er is weer nieuw beleid, dus we kunnen niet anders. Voor de komende vergadering moet je het hebben gelezen en kun je eventueel vragen stellen......'. Ja, ik weet t, maar ik kan er ook niks aan doen, ik heb het niet verzonnen.....
Herkenbaar?
Pedagogisch professionals willen inspraak. Inspraak in wat de werkwijze zou moeten zijn. Hoe kun je er anders mee werken als je er zelf niet iets van hebt gevonden. Kijk. Dat er Wets-dingen in moeten staan, snapt elke pedagogisch professional. Maar de Wet geeft ook ruimte voor eigen invulling.
Dus wat adviseer ik je te doen beleidsschrijvers in de kinderopvang? (die echt enorm mooie, bijzondere, knappe beleidsstukken kunnen schrijven..)
Ga met je pedagogisch professionals om tafel en maak het beleid, waarvan jij denkt zo en zo moet het eruit komen te zien, bespreekbaar. 'Professionals...wat vinden jullie...hoe zou het volgens jullie moeten zijn....hoe werken jullie fijn en wat kan ik daarover opschrijven'.
Kijk. Dan ben je goed bezig. Dan pas krijg je, wat je op schrift hebt gezet, in de handen van de pedagogisch professionals. En als mensen mogen meedenken, meebeslissen, is de bereidheid om het vervolgens ook zo uit te voeren het grootst. En beklijft het ook (beter)!
Dus geen statische beleidsstukken meer onder de neuzen van de pedagogisch professionals duwen.
Gedoemd tot mislukken!
