Niks doen is geen optie!
En zo is 't. Niks doen is geen optie!
Vertrouw jij op je onderbuikgevoel en ga je dan handelen? Of luister je (liever) naar je ratio en denk je: 'Een ander lost 't wel op'!
Als je dat eerste doet, ben je mijn grootste vriend of vriendin. En ook van die van het kind waarvan jij denkt...'he daar klopt iets niet'.
Vaak hoor ik dat pedagogisch professionals bang zijn dat ze meer stuk maken, dan dat ze goed doen. Want stel je voor wat je je allemaal wel niet op de hals kunt halen.
Maar dat is toch echt een denkfout
Want stel dat er wel iets is/was en je hoort dat achteraf. Dan is al die tijd daarna verloren tijd geweest. Voor het kind, voor jou, voor iedereen die in deze situatie zit/zat. En dat kun je voorkomen door te gaan handelen.
En je hoeft echt niet meteen VT (veilig thuis) te bellen, maar start eerst eens door je 'onderbuikgevoelens' te bespreken met je naaste collega. Zie jij wat ik zie. Denk jij wat ik denk. Voel jij wat ik voel. Ga in gesprek met je pedagogisch coach, met je leidinggevende. Vervolgens ga je extra observeren. En neem daar echt de tijd voor. Wat zie je. Wat denk je. Wat vind je. Wat voel je. Leef je in in het kind. Breng de signalen helemaal in kaart. En maak vervolgens een hypothese. En ga kijken in hoeverre je deze hypothese al dan niet om zeep kunt helpen. Help je 'm om zeep? Maak een nieuwe hypothese. Net zo lang tot ie staat als een huis. Dan kun je er echt niet meer omheen.
Dan moet je de volgende stap gaan maken. Maar doe er niet te lang over. Geen maanden ofzo. Pak het gestructureerd aan. Maak een planning. Wanneer doe je wat en na elke handeling adviseer ik je deze te bespreken of door te nemen met je collega.
(Wil je weten hoe je effectief kunt observeren, signaleren en rapporteren? Hoe je een hypothese maakt? In de leeromgeving van de Kinderopvangcoach staat een e-learning over dit onderwerp. Met handige tools die je kunt gebruiken en een opdracht waar ik je mee kan helpen!)
Trouwens....je kunt altijd VT bellen. Op welk moment dan ook. Heb je een vraag, voel je je onzeker, ben je op de juiste weg, check het. Dat kan. Dat mag. Altijd. En dan komt de volgende stap. Het gesprek aangaan met de ouder(s). En daar zit 'm vaak het pijnpunt. Want ja. Hoe doe je dat. Hoe ga je het gesprek aan met de ouder(s). Gaan ze je overrulen? Worden ze boos? Halen ze het kind van de opvang? En deze laatste is een reden ik meer dan eens heb gehoord. Geloof het of niet.
HALEN ZE HET KIND VAN DE OPVANG? HOE DAN!!!
Dat mag never nooit een reden zijn om niet te gaan handelen. Dus dat gesprek moet je echt aangaan. Er zijn tips en tools die je terug kunt vinden in de kennis-academy die je mag gebruiken. En ik verzeker je. Deze GA je ook echt gebruiken. Doe een dergelijk gesprek nooit alleen. Oefen het desnoods vooraf. Zet steekwoorden op papier. Blijf bij de feiten.
Zorg er ook altijd voor dat je, wat je opschrijft tijdens je observatie, feitelijk beschreven is. Dat het geen vragen en of uitleg meer behoeft als een andere professional er naar kijkt en/of mee aan de slag gaat. Daarna is je volgende stap om te gaan 'wegen'. Is het kind in acuut gevaar? Is het kind structureel onveilig? Dan ga je direct handelen. Bel VT en doe eventueel een officiële melding.
Da's de ene kant van de weegschaal. De andere kant is dat je het nog even aankijkt, afspraken maakt met ouders en deze afspraken blijft monitoren. Of dat je hulp inschakelt of zelf hulp gaat verlenen.
Dat laatste zou ik je niet willen adviseren. Want dan komt het op jouw bordje terecht. Je bent gaan handelen en dat is ook jouw verantwoordelijkheid. Dat heb je echt super goed gedaan. (ik ben trots op je! )Maar zoek daarna hulp. Onderzoek wat de mogelijkheden zijn. En kom er op terug bij de ouder. Nogmaals: blijf monitoren.
En dat moet je ook echt doen!
Als je gebruik maakt van de Kennisacademy van de Kinderopvangcoach, dan mag je mij altijd om hulp vragen. Ik kan je sowieso (natuurlijk zonder extra kosten) weer op weg helpen. Door samen te kijken, door samen te sparren kunnen we meer bereiken voor een kind in nood dan wanneer je dit in je uppie moet gaan doen. Je weet mij te vinden. En nogmaals:
Niks doen is geen optie!